Εισαγωγή

Τα σημάδια στον παρόντα χρόνο δεν είναι ευοίωνα. Ο κόσμος εμφανίζεται με δύο όψεις, τόσο διακριτές που τρομάζουν:

Από τη μία, η λίστα του Forbes, με τους εκατομμυριούχους, αλλά και οι στήλες των κοσμικών στις εφημερίδες με φωτορεπορτάζ βουλευτών, εφοπλιστών, βιομηχάνων, επιχειρηματιών, φιλάνθρωπων κυριών, δημοσιογράφων, ποδοσφαιριστών, καλλιτεχνών. Όλοι με κοστούμια, όμορφες συνοδούς, αέρα αυτοπεποίθησης, καλές μεταξύ τους σχέσεις, Rolex, και μία λιμουζίνα με οδηγό να τους περιμένει.
Από την άλλη, τα καθημερινά συσσίτια σε εκκλησίες και δήμους, οι προνοιακές υπηρεσίες των Δήμων ασφυκτικά γεμάτες από εκλιπαρούντες για βιβλιάριο απορίας, το ψάξιμο στα σκουπίδια ή μετά το πέρας των λαϊκών αγορών για φαγητό, κορμιά που κείτονται κοιμώμενα στα παγκάκια, νεαροί που αναζητούν «2 ευρώ» για τη δόση τους, μετανάστες στοιβαγμένοι ανά 10άδες σε κελιά, όμορφες δεσποινίδες σκλάβες οίκων ανοχής, παιδιά ανάπηρα που ζητιανεύουν υπό την επιτήρηση προαγωγών, καθαρίστριες χωρίς κανένα εργασιακό δικαίωμα, ψυχιατρικοί ασθενείς και ηλικιωμένοι παραμελημένοι στο δρόμο, επιθέσεις ληστών ακόμη και για ένα 20ευρο, άνεργοι που αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο κ.ο.κ.
Φυσικά υπάρχουν και δύο ενδιάμεσες κοινωνικές «κοινότητες»: αυτών που ανησυχούν και αυτών που κατρακυλούν.
Η πρώτη αποτελείται από ανθρώπους με συναίσθηση, μη ανταγωνιστικούς, με αντίληψη των σπουδαίων αγαθών στη ζωή, που δεν παρασύρονται από τις «σειρήνες» της διαφήμισης και φροντίζουν τους εαυτούς και τους γύρω τους. Οι άνθρωποι αυτοί κατανοούν τη λάθος κατεύθυνση που έχει πάρει η δημόσια ζωή και οι κοινωνία τους, το φωνάζουν και το συζητούν μεταξύ τους, αλλά νιώθουν αδύναμοι να αλλάξουν το οτιδήποτε.
Η δεύτερη «κοινότητα» αποτελείται από την επονομαζόμενη «μεσαία /μικρομεσαία τάξη». Είναι η πολυπληθής ομάδα των απανταχού φραπεδόβιων, με καλό σπορ αμάξι, «γυαλί, μαλλί και παντελόνι Lee…», άπαιχτων χορευτών ζεϊμπέκικου ή τσιφτετελίου στα μπουζουξίδικα, αναχωρούντων κάθε Σαββατοκύριακο για Αράχοβα, Μύκονο, ή Χαλκιδική, με ξυρισμένο και ενίοτε γυμνασμένο σώμα, συχναζόντων σε sports café την ημέρα, ταβέρνα το βραδάκι και night life στα after… Η ομάδα αυτή είναι και η πιο ασταθής, δεδομένου ότι συνεχώς μειώνεται, αφού τα τελευταία χρόνια όλο και πιο συχνά τόσο οι τουριστικοί πράκτορες όσο και οι ιδιοκτήτες μπουζουξίδικων παραπονιούνται για μείωση της πελατείας.
Αναμφισβήτητα, αυτή η κατάσταση σε κάποιους αρέσει. Είναι διεθνώς γνωστό ότι το χάσμα πλουσίων – φτωχών μεγαλώνει, επομένως κάποιοι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι. Και έχουν κάθε λόγο να ενισχύσουν αυτήν την κοινωνική παθογένεια, τουλάχιστον για να διατηρήσουν – αν όχι να αυξήσουν – τα πλούτη τους.
Στους υπολοίπους βέβαια δεν αρέσει. Μόλις τους κάνεις μία ανάλογη συζήτηση παραδέχονται άνευ όρων ότι «κάτι δεν πάει καλά». Γιατί όμως η κατάσταση δεν βελτιώνεται; Γιατί κανείς «δεν κάνει κάτι;».
Η συνέχεια του βιβλίου μας επιχειρεί να απαντήσει σε αυτές τις δύο απλές ερωτήσεις. Περιγράφει τις αφανείς δυνάμεις που κατέκλυσαν σαν δικτατορία την κοινωνία μας (ελληνική και διεθνή), τις μεθόδους και την ύπουλη πλύση εγκεφάλου που χρησιμοποιούν, τα άτομα που στρατολογούνται έναντι αδράς αμοιβής για να τις στηρίζουν. Λόγω μάλιστα της συγγένειας αυτής της στρατηγικής με ανάλογες στρατηγικές προσηλυτισμού των θρησκειών, αυτή η τακτική εξετάζεται σαν θρησκεία, με ιερά κείμενα, αρχιερείς, ιερείς, πιστούς, αμαρτωλούς, εκκλησίες, τιμωρίες, Κόλαση και Παράδεισο.
Για το λόγο αυτό, το πρώτο κεφάλαιο περιγράφει τις θρησκείες (παλιές και τωρινές), τις μεθόδους επέκτασης, τις μεταφυσικές τους θέσεις και τα χαρακτηριστικά των πιστών τους.
Σε αντιπαραβολή με αυτές, το δεύτερο κεφάλαιο περιγράφει το σύγχρονο, κυρίαρχο, και διαρκώς διευρυνόμενο ισχύον κοινωνικό – ιδεολογικό – ηθικό σύστημα αξιών, που λειτουργεί εν είδει θρησκείας και έχει καταφέρει να παραμερίσει όλες τις παρελθούσες ηθικές αξίες και νοοτροπίες.
Στο τρίτο κεφάλαιο περιγράφονται οι συνέπειες του νέου ηθικού – ιδεολογικού συστήματος αξιών στους ανθρώπους, εξηγείται η σημερινή κατάσταση και δίνονται ενδεχόμενες προβλέψεις για το μέλλον των ηθικών αξιών στο παγκόσμιο γίγνεσθαι.
Τέλος στο έκτο κεφάλαιο γίνεται μία απόπειρα να περιγραφούν τρόποι αντίστασης και αποδέσμευσης – απεξάρτησης από το κυρίαρχο σύστημα με βάση μία πιο ανθρωπιστική, οικολογική και εξελικτική για το σύνολο της κοινωνίας προοπτική.
Ευχή των συγγραφέων είναι η όσο το δυνατόν ταχύτερη και ολοκληρωτική επιστροφή σε μία εξελιγμένη, μορφωμένη, υγιή και συνεργατική κοινωνία.