Οι διασκέψεις κουράζουν, οι σκέψεις γεννούν

Οι άνθρωποι τριγύρω μας τρέχουν. Τρέχουν πολύ. Τρέχουν διαρκώς. Τρέχουν ασταμάτητα. Να προλάβουν. Να προλάβουν τι; Τη δεύτερη δουλειά που θα τους βοηθήσει να εξοφλήσουν κάποιες από τις δόσεις των καταναλωτικών ή των διακοποδανείων (και θα τους αλυσοδέσει πιο σφιχτά στο άρμα των τραπεζών ή των τοκογλύφων); Ή μήπως και την πρώτη, και τη δεύτερη δουλειά που τους δίνουν λιγοστό "αέρα", αφού σωρός κάθε μήνα τα έξοδα: δόση και κοινόχρηστα για το σπίτι, δόση και καύσιμα για το αυτοκίνητο, λογαριασμοί (φως, νερό, τηλέφωνο), (ελληνόγλωσσα και ξενόγλωσσα) φροντιστήρια και ωδεία ή γυμναστήρια και κολυμβητήρια για τους ίδιους και τα παιδιά... Όλα σε δόσεις και με δόσεις; για να βρούμε την ευτυχία, την αγάπη;
Την ίδια στιγμή, ενώ, καθώς δεν υπάρχει χρόνος να βρεθείς με φίλους, οι μαζώξεις των ανθρώπων περιορίστηκαν σε  κουραστικά και ψυχοφθόρα επαγγελματικά μίτινγκ (διασκέψεις), Γιάννη βλέπεις πόση ποσότητα γνώσεων και πληροφοριών μάς κατακλύζουν όλοι, Ιντερνετ και ΜΜΕ, κάθε στιγμή, αλλά από ποιότητα και κύρος άσε το καλύτερα! Και το νερό που (μας προσφέρουν να) πίνουμε δε βρίσκεται Χριστός να μας το κάνει κρασί να ευφρανθούμε, αλλά απευθείας σε ξίδι μετατρέπεται και το καταπίνουμε, θέλοντας και μη, απνευστί, μονορούφι;
Α ρε Γιάννη, τι θυμήθηκα τώρα που σε ξαναπέτυχα φίλε! Όχι τα χρόνια του Ρεθύμνου, τα χρόνια της "Τόλμης και της Γοητείας", της μετά το Ευρωμπάσκετ του '87 γενιάς, των απανωτών εμφανίσεων της "17 Νοέμβρη" δεν έγιναν ποτέ... θύμα εύγεστων λωτών και δε λησμονήθηκαν! Αλλά να, οι φίλοι μας, τότε 20αρηδες και νυν 40αρηδες, έχουνε μπει, ενταχτεί στο σύστημα ή μάλλον αυτό τους έχει απορροφήσει και τους χρησιμοποιεί. Και δεν τους/μας αφήνει ο αγώνας για αξιοπρέπεια και μεροφάι να ξεχωρίσουν/ουμε ότι στη θέση του τριανταφυλλόκηπου, του μπακάλη της γειτονιάς και του θερινού κινηματογράφου και της ερωτικής νεανικής φλόγας τώρα βασιλεύουν άλλοι θεοί, που το πλήθος, αν δεν τους λατρεύεις, σε θεωρεί "αουτ & περιθώριο", η αλυσίδα των σούπερ μάρκετ - πολυεθνικών, το one night και χωρίς συναίσθημα sex και τα πολυσινεμά σε κάτι θεοσκότεινες, αδελφέ μου, πολυπρόσωπες μα ολιγοάνθρωπες αίθουσες και πώς οι πολυκατοικίες καταβροχθίσανε λαίμαργα και αχόρταγα τα χαμηλοτάβανα σπιτάκια της Δραπετσώνας!
Υπάρχει ελπίδα να αλλάξει ο κόσμος; να γυρίσει πίσω στα παλιά και να διανοηθεί να περπατήσει Περβόλια - Ρέθυμνο αργά τη νύχτα ή να τραγουδήσει και να μεθύσει κάτω από το φεγγάρι με φίλους θαταν "ουτοπία" και να το ισχυριστεί κανείς πλέον, αλλ' όμως μπορεί ν' ακούσει ό,τι πραγματικά θέλει η καρδιά του: ίσως τον βοηθήσει να ξαναβρεί το σωστό δρόμο, τον πραγματικό του εαυτό και να ξεφύγει από τις παγίδες που του 'στησαν το εύκολο και γρήγορο κέρδος και η αρχομανία, για να τον ξεγελάσουν...