Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΕΝ ΕΙΔΕΙ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ

Ο καπιταλισμός, εκτός από κυρίαρχο οικονομικό σύστημα σήμερα, λειτουργεί ταυτόχρονα ως ιδεολογία (φιλελευθερισμός), σύστημα κοινωνικής οργάνωσης τάξεων και θρησκεία (σύστημα ηθικών αξιών). Και ενώ για τα δύο πρώτα χαρακτηριστικά έχουν υπάρξει αμέτρητες επιστημονικές αναλύσεις, για την ιδιότητα του οικονομικού αυτού συστήματος να επιβάλει ένα αυτόνομο και διακριτό σύστημα αξιών στις κοινωνίες που εφαρμόζεται (σήμερα σε παγκόσμιο επίπεδο), δεν έχει υπάρξει ανάλογη μέριμνα.
Ενδεχομένως αυτό το κενό να υπάρχει γιατί ακόμη δεν έχει συνειδητοποιηθεί αυτό που συμβαίνει, ενώ οι θρησκευτικοί ηγέτες και οι ιερείς συνεχίζουν στην ίδια απαρχαιωμένη ρητορική τους, ή διότι σε πολλές «υποανάπτυκτες» κοινότητες λειτουργούν ακόμη τα αξιακά συστήματα του παρελθόντος (θρησκεία, κοινωνικοί θεσμοί, άγραφοι νόμοι). Στα μεγάλα αστικά κέντρα όλου του κόσμου, ωστόσο, καθώς και σε πολλές μεγάλες και μικρότερες πόλεις, κέντρα διεθνούς εμπορίου ή θέρετρα, οι παλιές ηθικές επιταγές έχουν ατονήσει, παραχωρώντας τα σκήπτρα τους στον σημερινό μαριονετίστα, τον Καπιταλισμό.
Οι ηθικές αξίες που επιβάλλονται λόγω του Καπιταλισμού σε ένα διαρκώς διευρυνόμενο σύνολο ανθρώπων και κοινοτήτων είναι:


- Η διαρκής αναζήτηση τρόπων πλουτισμού: η αρχή αυτή είναι και η βασική ηθική επιταγή των καιρών. Ηθικά καλός, άξιος και αξιοσέβαστος είναι μόνο ο άνθρωπος, η κοινωνική ομάδα /οργάνωση ή το κράτος που θα επιτύχει να πλουτίσει με γρήγορο και εύκολο τρόπο. Σε αντίθετη περίπτωση θα χαρακτηριστεί ως ηθικά κακός /«βάρος» στους υπολοίπους, άχρηστος, ανίκανος, και παράσιτο.
1. Δεδομένου ότι ο πλουτισμός έρχεται μετά από επιτυχία στον ανταγωνισμό της εύρεσης και χρησιμοποίησης πηγών, απαιτείται από τους εμπλεκόμενους συνεχής διαμάχη και ανταγωνισμός προς την επίτευξη και πραγμάτωση συγκριτικού πλεονεκτήματος, που θα τους δώσει καλύτερα αποτελέσματα στην απομύζηση πόρων σε σχέση με τον ανταγωνισμό. Λόγω δε του γεγονότος ότι ο ανταγωνισμός καραδοκεί νυχθημερόν για εξεύρεση αδύνατων σημείων, οι εμπλεκόμενοι (κατηγορία που συμπεριλαμβάνει τους πάντες σε μία κοινότητα που ισχύει ο Καπιταλισμός) βρίσκονται συνεχώς σε μάχη, αφού ο πλουτισμός τους κάθε στιγμή είτε θα αυξάνεται είτε θα μειώνεται.
2. Είναι προφανές ότι σε τίποτε δεν θυμίζει τους παλιούς γαιοκτήμονες που λίγο – πολύ διατηρούσαν σταθερή την περιουσία τους (τη γη) και μόνο η αγροτική παραγωγή τους είχε διακύμανση. Σήμερα, εν μια νυκτί δημιουργούνται και χάνονται περιουσίες, αναπτύσσονται και καταρρέουν επενδυτικοί ή βιομηχανικοί κολοσσοί, κρατικά έσοδα ή ασφαλιστικά ταμεία. Έτσι, επιβάλλονται για όλους κοινωνικές επιταγές όπως: διαρκής αγώνας, καμία εμπιστοσύνη σε κανέναν, όλοι εναντίον όλων, χτύπα πριν σε χτυπήσουν, μην αφήνεις τίποτε στην τύχη κ.ο.κ.


- Η δεύτερη βασική ηθική αξία του καπιταλισμού είναι η διαρκής κατανάλωση: Ηθικά καλός, άξιος και αξιοσέβαστος είναι μόνο ο άνθρωπος, η κοινωνική ομάδα /οργάνωση ή το κράτος που θα επιτύχει να καταναλώσει, και ακόμη περισσότερο να καταναλώνει σε βάθος χρόνου. Σε αντίθετη περίπτωση θα χαρακτηριστεί ως ηθικά κακός /«βάρος» στους υπολοίπους, άχρηστος, ανίκανος, και παράσιτο.
1. Η επιταγή για συνεχή κατανάλωση είναι επιβεβλημένη, δεδομένου ότι χωρίς αυτήν όλη η παραγωγή επαγγελματιών, αγροτών και επιχειρήσεων μένει απούλητη, και επομένως μπλοκάρεται έως και σταματά να λειτουργεί το σύστημα. Για το λόγο αυτό επιστρατεύονται συνεχώς διαφημίσεις, εκστρατείες και πολιτισμικά προϊόντα (ταινίες, μουσική, θέατρο) ώστε να συνεχιστεί η όσος το δυνατό απρόσκοπτη κατανάλωση.
2. Ο απόλυτος «Παράδεισος» του Καπιταλισμού δεν είναι άλλος από τη δυνατότητα συνεχούς κατανάλωσης, κατά το δυνατό ακριβότερων προϊόντων και υπηρεσιών. Όλοι θέλουν λεφτά… σε ερώτηση τί τα χρειάζονται απαντούν: θα κάνω ταξίδια. Το όνειρο για «ταξίδια» έχει επιβληθεί από κινηματογραφικές ταινίες και διαφημιστικά πρακτορείων, και σημαίνει ανέμελη, πλουσιοπάροχη και γεμάτη απολαύσεις ζωή για απροσδιόριστο χρονικό διάστημα. Όσο πιο ακριβός ο προορισμός (π.χ. Ντουμπάϊ) τόσο μεγαλύτερη και η συσχέτιση με τον Παράδεισο. Άλλες πτυχές του «Παραδείσου» στον Καπιταλισμό μπορεί να είναι η κατοχή πολλών μονοκατοικιών με πισίνα, πολυτελών αυτοκινήτων, δυνατότητα για πρόσληψη υπηρετριών και φοίτηση των παιδιών σε ιδιωτικά κολέγια, κατοχή πολυτελούς εξοχικής κατοικίας σε γνωστά θέρετρα, άσκηση σε «ευγενή» σπορ (γκολφ), ιατρική περίθαλψη σε πανάκριβα ιδιωτικά ινστιτούτα κ.α. Οι δε «εκκλησίες» του καπιταλισμού είναι τα πολυτελή ιδιωτικά εμπορικά κέντρα, και ο «φωτισμένος» πιστός αυτός που φεύγει γεμάτος σακούλες με εμπορικές φίρμες γεμάτες προϊόντα.
3. Η «Κόλαση» σαφώς περιλαμβάνει όλα τα χαρακτηριστικά που συμπεριλαμβάνει ο όρος «κοινωνικός αποκλεισμός»: φτώχεια, ανεργία, ανασφάλιστη μη ειδικευμένη περιοδική απασχόληση, αμορφωσιά, σωματική ή /και ψυχική αναπηρία, εκτενής χρήση ναρκωτικών, ιστορικό φυλάκισης, μη κατοχή στέγης, απώλεια πολιτικών δικαιωμάτων λόγω μετανάστευσης, αδυναμία χρήσης της επίσημης κατά το κράτος γλώσσας κ.α.


- Ο ιδανικός δόκιμος ιερέας του Kαπιταλισμού δίνει έμφαση στην σκληρή δουλειά, στον ασκητικό βίο και στη συστηματική αποταμίευση. Σε περίπτωση που εγκαθιδρύσει εταιρία, που αρχίζει να έχει σταθερά κέρδη και αποπληρώσει όλα του τα ενδεχόμενα προηγούμενα χρέη, μετατρέπεται σε εγκεκριμένο ιερέα του συστήματος, που αντί για "ευλογία" δίνει "δουλειά" σε πιστούς. Ιδανικός "πιστός" από την άλλη, είναι ο συνετός, υπάκουος στον εργοδότη του και εργασιομανής εργαζόμενος, που καταναλώνει τα χρήματα που αποκομίζει σε καταναλωτικά προϊόντα.

- Η απόλυτη επικράτηση του χρήματος σε όλες τις συναλλαγές: το χρήμα τείνει να παρεμβάλλεται σε κάθε τύπου ανθρώπινες αλληλεπιδράσεις, ακόμη και τις πιο προσωπικές. Σε αντιστοιχία με τις θρησκείες, όπου η επικοινωνία, η φροντίδα και η αγάπη των μελών προτάσσεται ως κανόνας στις σχέσεις τους, στον Καπιταλισμό η μόνη προϋπόθεση σχέσης είναι η δοσοληψία χρήματος.
1. Στη δημόσια ζωή, από το «φακελάκι» στο δημόσιο υπάλληλο, το «τραπέζι» στον εργοδότη, το φιλοδώρημα στο σερβιτόρο και τον ταξιτζή, το κέρμα στο ζητιάνο και στην καθαρίστρια τουαλέτας του σταθμού ΚΤΕΛ, το χαρτονόμισμα στον παπά στο τρισάγιο και στον τραγουδιστή στο μπουζουξίδικο, tip στον παρκαδόρο, στον υπάλληλο βενζινάδικου, στην ταξιθέτρια, στον αχθοφόρο της μετακόμισης… έως τον επίσημο κρατικό «τρακαδόρο» για διόδια, χρήση δημοτικών παραλιών, επίσκεψη σε μουσεία και άλλα δημόσια κτήρια.
2. Στην ιδιωτική ζωή, από το «τραπέζι» κέρασμα και το απαραίτητο κόσμημα – δωράκι στην πιθανή ερωμένη, στη συνεχή αγορά παιδικών παιχνιδιών και ρούχων για το βαφτιστήρι και το ανιψάκι, στην συγκέντρωση φίλων και γνωστών πάντα σε κάποιο κέντρο (καφετέρια, εστιατόριο) και όχι στα σπίτια, τη συχνότατη επικοινωνία φίλων μέσω τηλεφώνου, τη διοργάνωση των παιδικών πάρτι στους «παιδότοπους», το παίξιμο ποδοσφαίρου στα ιδιωτικά 5x5 γήπεδα, την αγορά λουλουδιών που εκτοξεύονται στις όμορφες λικνιζόμενες στα μπουζουξίδικα, το τάξιμο δώρων στα παιδιά για τον έλεγχο της συμπεριφοράς τους κ.ο.κ. Σήμερα είναι αδιανόητη μία ρομαντική βόλτα στην παραλία, με κατάληξη μία ερωτική κουβεντούλα στο παγκάκι και θέα το φεγγάρι. Για την περίσταση προσφέρονται πολλά ακριβά εστιατόρια και μπαράκια – τα οποία όσο πιο «καλά – ακριβά» είναι τόσο και «δηλώνουν» την ένταση του έρωτα, η δε πρόσβαση στα κέντρα αυτά είναι καλό να γίνει είτε με ιδιόκτητο είτε με ενοικιασμένο πολυτελές αυτοκίνητο.

- Στον Καπιταλισμό ως "αμαρτία" νοείται το να μην έχει κάποιος έσοδα (ανεξαρτήτως νόμιμης ή παράνομης πηγής) και να μην καταναλώνει. Με τα χρήματα του νομιμοποιείται πλήρως να αγοράσει έρωτα, σεξ, συναισθήματα. Οποιαδήποτε υπηρεσία ή προϊόν μπορεί να πληρωθεί, αυτομάτως χαρακτηρίζεται και ως επιτρεπτή ή "ηθική".

- Η εδραίωση και αποδοχή του Καπιταλισμού γίνεται με ανάλογες μεθόδους με αυτές της εξάπλωσης των θρησκειών.
1. Αρχικά στέλνονται "ιεροκήρυκες", με τη μορφή διαφημιστών και επικοινωνιολόγων. Αυτοί προετοιμάζουν το έδαφος, μιλώντας και προβάλλοντας μηνύματα περί της ακατανίκητης γοητείας του καπιταλισμού. Μιλάνε για Ανάπτυξη, επενδύσεις, δημιουργία θέσεων εργασίας, καλύτερη ζωή, παροχές, και φυσικά δυνατότητα κατανάλωσης άπειρων αγαθών και υπηρεσιών που στις παραδοσιακές κοινωνίες δεν υπάρχουν (solarium, πλαστική προσώπου, εμφύτευση μαλλιών, θέρμανση με φυσικό αέριο, γιατρό διαθέσιμο ανά πάσα στιγμή, σινεμά με πολλές αίθουσες κ.α.).
2. Εάν η κοινότητα δεν πειστεί να συνεργαστεί, αναλαμβάνουν να την πείσουν εντεταλμένοι και πλουσιοπάροχα αμειβόμενοι πολιτικοί, θεσμικοί παράγοντες, δημοσιογράφοι, αξιοσέβαστοι επιχειρηματίες, ιερείς κ.λπ.
3. Εάν και η δεύτερη λύση αποτύχει έρχεται η βίαιη εγκατάσταση του. Πρόσφατα παραδείγματα αποτελούν ο εκ-καπιταλισμοποίηση του Κουβέιτ, του Αφγανιστάν, του Ιράκ, και η τραγική μοίρα του Τιμόρ όπου κατά την ινδονησιακή εισβολής το 1975, το ένα τρίτο του πληθυσμού σκοτώθηκε από τους βομβαρδισμούς, την πείνα και τις συστηματικές δολοφονίες – κι ούτε λόγος για τις αναγκαστικές εκτοπίσεις του πληθυσμού, τους βιασμούς, τα βασανιστήρια κ.λπ. Αναλογικά, πρόκειται για μία από τις πιο φρικτές σφαγές της πρόσφατης ιστορίας, ανάλογη με τις σφαγές στην Καμπότζη και στη Ρουάντα. Σύμφωνα με όλα τα στοιχεία, ηθικός αυτουργός της σφαγής ήταν το ΝΑΤΟ, που προμήθευσε και τα όπλα των Ινδονησίων. Σήμερα το Τιμόρ αποτελεί έναν όμορφο ταξιδιωτικό προορισμό, αυτό δηλαδή που επεδίωκαν οι ανά τον κόσμο υπέρμαχοι του Καπιταλισμού. Πριν την εισβολή του 1975, οι κοινότητες του Τιμόρ αποτελούσαν παράδειγμα εξαίρετης παραδοσιακής δημοκρατικής και αυτό-διαχειριζόμενης κοινωνίας.


- Υπέρβαση του θανάτου: ο Καπιταλισμός δίνει ένα εξαιρετικό τρόπο υπέρβασης του θανάτου, μέσα από τον διορισμό συνεχιστών – διαχειριστών της οικογενειακής περιουσίας, που ως καθήκον έχουν την περαιτέρω αύξηση της. Η συγκεκριμένη τακτική, που θυμίζει στέψη νέου βασιλιά, έχει καταδειχθεί με πολύ ανάγλυφο τρόπο στο σήριαλ «Δυναστεία» και σε όλες τις σαπουνόπερες με ανάλογο θέμα. Οι υποθέσεις που αφορούν την κληρονομιά πραγματικών αυτοκρατοριών, όπως π.χ. του Ωνάση, θέτουν αναμφισβήτητα τον αποθανόντα δημιουργό της περιουσίας σε περίοπτη θέση στα μάτια των κληρονόμων και της κοινωνίας. Αν, δε, έχει συνεισφέρει και σε φιλανθρωπικά έργα (ασχέτως αν τον συνέφερε η όλη διαδικασία αντί της αναγκαστικής φορολόγησης του), το όνομα του μένει για πάντα στη μνήμη και άνθρωποι τον ευγνωμονούν για την προσφορά του για μακρά χρονικά διαστήματα. Ανάλογα παραδείγματα είναι τα βραβεία Νόμπελ (που θέσπισε ο Νόμπελ), οι υποτροφίες του Ιδρύματος Ωνάση κ.λπ.


- Το σημαντικό στον Καπιταλισμό, είναι να πειστούν οι εμπλεκόμενοι και οι κοινότητες, ότι οι αξίες που πρεσβεύει και ο τρόπος ζωής που επιβάλλει είναι η μοναδική δυνατότητα συμπεριφοράς που συμφέρει και αποδίδει τα μέγιστα στις ζωές και το μέλλον τους. Εδώ λειτουργεί απόλυτα ως θρησκεία, που πρεσβεύει ότι κατέχει τη μόνη Αλήθεια, τη μόνη εξασφάλιση της ευημερίας /ευταξίας, και τελικά τη μόνη δυνατότητα από τούδε και εφεξής ύπαρξης και σχέσης των ανθρώπων μεταξύ τους και με το περιβάλλον τους. Για να το πετύχει αυτό:
1. Εξαγοράζει με όλα τα δέλεαρ (χρήμα, σεξ, πολιτική δύναμη) όσα πρόσωπα μπορεί από το πνευματικό και πολιτικό κατεστημένο (δάσκαλους, ιερείς, πανεπιστημιακούς, αρχιερείς, πολιτικούς, δημάρχους, φιλοσόφους, γιατρούς), ώστε να χάσουν την αξιοπιστία τους.
2. Μέσω χρηματισμού, μηχανορραφιών και συκοφαντιών προσβάλλει την ηθική αξία και εκτίμηση που απολαμβάνουν από τους συμπολίτες τους όλα τα πρόσωπα που αρχικά αρνιούνται το χρηματισμό και αντιπροσωπεύουν άλλες αξίες.
3. Με τη συνεχή διαφήμιση και επικοινωνία μέσω Μ.Μ.Ε. πείθει και διατηρεί την «πίστη» των πιστών του άσβεστη. Όπλο του η απληστία και η αρχομανία των ανθρώπων, που προκειμένου να «βγαίνουν πάντα από πάνω» σε σχέση με τους υπολοίπους, υιοθετούν οποιαδήποτε καινούργια νοοτροπία, προϊόν, ή εξεζητημένη συμπεριφορά πλασαριστεί ως «της μόδας» ή «…in…». Έτσι ξεκινούν επικίνδυνα για τη ζωή extreme sports, διαγωνίζονται σε τραγούδι χωρίς να τα καταφέρνουν, περιγράφουν σε τηλεοπτικές εκπομπές τα οικογενειακά τους προβλήματα κ.ο.κ.
4. Αποκλείει από τα Μ.Μ.Ε. οποιονδήποτε φιλόσοφο ή επιστήμονα μιλάει ενάντια στον Καπιταλισμό και προτάσσει ένα διαφορετικό πρότυπο ζωής.


- Ενισχύει την εξάρτηση των εμπλεκομένων στο σύστημα.
1. Τα παραδείγματα είναι αμέτρητα. Στην αγροτική παραγωγή π.χ. επιβάλλεται με νόμο η σπορά συγκεκριμένων λαχανικών και όχι οποιωνδήποτε (ισχύει ήδη στις Η.Π.Α.), με ταυτόχρονη χρήση συγκεκριμένων φυτοφαρμάκων. Έτσι ο αγρότης εξαρτιέται από τη βιομηχανία για την παραγωγή του. Οι ασθενείς οποιασδήποτε πάθησης απαγορεύεται να δοκιμάζουν εναλλακτικές θεραπευτικές οδούς, παρά μόνο αυτές που προτείνει το ιατρικό κατεστημένο, ακόμη και αν είναι αναποτελεσματικές. Οι ψυχικές παθήσεις ή κρίσεις αντιμετωπίζονται μόνο με φαρμακευτική αγωγή και συνδρομή ψυχιάτρων και ψυχολόγων – ποτέ με την παρέα, με εκδρομές, ή γλέντια. Η ερωτική συμπεριφορά πρέπει πάντα να κατευθύνεται προς τις προβεβλημένες μαριονέτες του συστήματος (μοντέλα, τραγουδίστριες) ή την παραγωγή πορνό, ώστε να μην ξεφεύγει κανείς από τα καταναλωτικά πρότυπα. Απαγορεύεται ο έρωτας εκτός του συστήματος.
Απώτερος στόχος όλων των παραπάνω είναι η εξάρτηση όλων των συναισθημάτων των ανθρώπων από το σύστημα της αγοράς, που πλέον καλύπτει κάθε ανάγκη (ακόμη και αυτές που δεν υπάρχουν και τις δημιουργεί).
2. Με τη συνεχή δανειοδότηση κρατά τον πολύ κόσμο και τις κοινότητες ή τα κράτη σε τάξη, αφού στοχεύει ώστε, το δυνατόν, κανείς να μην κατέχει τίποτε, αλλά όλη η περιουσία τους να είναι υποθηκευμένη. Έτσι ψυχολογικά μειώνονται και οι επιθυμίες αλλά και οι δυνατότητες ανθρώπων, κοινοτήτων και κρατών να είναι ανεπηρέαστες και ανεξάρτητες.


- «Αποδίδει» στους εμπλεκόμενους ανάλογα με τη συμπεριφορά τους. Ενισχύει αυτούς που βοηθούν – αναπτύσσουν το σύστημα, και τιμωρεί – καταστρέφει ή αφήνει χωρίς πόρους όσους ασχολούνται με άλλα πρότυπα αξιών.
1. Το πιο ίσως τρανταχτό παράδειγμα είναι οι αμοιβές των golden boys. Οι άνθρωποι αυτοί, ακόμη και αν εργάζονται σε εταιρίες που δηλητηριάζουν το περιβάλλον, δημιουργούν πολέμους, ή καταστρέφουν την υγεία ολόκληρων πληθυσμών (εταιρίες που παράγουν γάλα με μελαμίνη), αμείβονται με ποσά που προκαλούν ίλιγγο. Το ίδιο και οι εργασιομανείς υπάλληλοι που «δίνουν την ψυχή» τους στις εταιρίες.
2. Καλλιτέχνες (συνθέτες, στιχουργοί, ποιητές, κινηματογραφιστές) που κριτικάρουν το ισχύον σύστημα, απλά δεν εμφανίζονται ούτε στους επίσημους κρατικούς διαγωνισμούς, ή στην καλύτερη περίπτωση δεν κερδίζουν ποτέ μία διάκριση.
3. Επιστήμονες που με τις ανακαλύψεις τους απειλούν τα συμφέροντα εταιρειών απομονώνονται. Έχει ήδη συμβεί σε πολλές περιπτώσεις, όπως στην εφεύρεση του ηλεκτρικού αυτοκινήτου, που θα αδειοδοτηθεί μόνο όταν το επιτρέψουν οι 7 αδελφές πολυεθνικές εκμετάλλευσης του πετρελαίου. Αν υποθέταμε ότι σήμερα, ένας επιστήμονας ανακάλυπτε το φάρμακο για τον καρκίνο, θα κινδύνευε σοβαρά η ζωή του, δεδομένου ότι ο τζίρος από τη «θεραπεία» των καρκινοπαθών ανά τον κόσμο είναι τεράστιος.
4. Χρησιμοποιεί την τακτική "δώσε στο λαό άρτο και θεάματα". Με τηλεπαιχνίδια γνώσεων, διαγωνισμούς τραγουδιών και πολύ περισσότερο με ριάλιτι τύπου Big Brother, κρατά απασχολημένο το τηλεοπτικό κοινό (που αγωνιά, χαίρεται και διασκεδάζει) ενώ ταυτόχρονα κερδίζει εύκολα και γρήγορα ιλιγγιώδη ποσά (μέσω διαφημίσεων και televoting)!

- Μέσα στη λογική του γρήγορου και εύκολου κέρδους, τα κάθε λογής "προϊόντα" έχουν μικρό κύκλο και χρόνο ζωής. Έτσι, "προϊόντα" του τύπου τηλεπαρουσιαστές, τραγουδιστές, ηθοποιοί πρέπει να προβληθούν έντονα για λίγο χρονικό διάστημα και μετά να "σβήσουν", για να πάρουν τη σειρά τους οι επόμενοι. Με αυτό τον τρόπο το κοινό δεν χάνει το ενδιαφέρον του και η δημοσιότητα λειτουργεί σαν μία πραγματική κρεατομηχανή που αλέθει κορμιά, όνειρα, φιλοδοξίες και ψυχικούς κόσμους και τους θυσιάζει στο βωμό του κέρδους. Απόδειξη τα πολλά περιστατικά κατάθλιψης και αυτοκτονίας ανθρώπων που γεύτηκαν για λίγο τη δόξα και έπειτα κανείς δεν ασχολείται πλέον μαζί τους.

- Ενισχύει την «ορθή» συμπεριφορά ανθρώπων και κρατών. Η «ορθή» συμπεριφορά περιλαμβάνει όλες εκείνες τις στάσεις και συμπεριφορές ώστε να «γυρίζει» απρόσκοπτα ο κύκλος της προσφοράς και ζήτησης: ο επιχειρηματίας παράγει, μισθοδοτεί τον εργαζόμενο, ο εργαζόμενος με τα χρήματα που παίρνει καταναλώνει αυτά που παρήγαγε ο επιχειρηματίας και τούμπλαλιν. Για το λόγο αυτό, δε βολεύει στο σύστημα η ύπαρξη μεσαίας τάξης και ελεύθερων επαγγελματιών. Το ιδανικό του συστήματος είναι να υπάρχουν μόνο πολυεθνικές, και οι εργαζόμενοι σε αυτές να καταναλώνουν τα προϊόντα που αυτές παράγουν. Ίσως έτσι γίνεται κατανοητό γιατί όλες οι κυβερνήσεις έχουν πέσει με μανία υπέρ της εξαφάνισης της μεσαίας τάξης.

- Οι «αρχιερείς» του συστήματος είναι οι ανά τον κόσμο Διευθύνοντες Σύμβουλοι (managers ή CEOs) και οι αντίστοιχοι για τα κράτη υπουργοί οικονομικών. Από αυτούς εξαρτάται το αν η επιχείρηση (ή το κράτος) θα γίνει κερδοφόρο ή ζημιογόνο. Γι’ αυτό και σε περίπτωση επιτυχίας απολαμβάνουν υψηλό κύρος και εκτίμηση έως λατρεία από τα μέλη της εταιρείας (ή το κράτος). Παράδειγμα διευθύνοντα συμβούλου είναι κατά το περιοδικό Fortune o Steve Jobs εκκεντρικός ιδρυτής και CEO της Apple (το 2000 η αξία της εταιρίας ήταν περίπου 5 δισεκατομμύρια δολάρια ενώ το 2010 η αξία της έχει εκτοξευθεί στα 170 δισεκατομμύρια. Η Apple βρισκόταν στα πρόθυρα χρεοκοπίας ενώ σήμερα διαθέτει 34 δισεκατομμύρια σε μετρητά, 275 καταστήματα λιανικής σε 9 χώρες, το 73% της αγοράς MP3 και το 9% στους υπολογιστές (στις Η.Π.Α.) με συνεχώς αυξανόμενες τάσεις), ενώ αντίστοιχης επιτυχίας σύγχρονοι πολιτικοί είναι ο Πούτιν και ο Ερντογάν. Τα «άμφια» των CEO περιλαμβάνουν το κλασικό μπλε κουστούμι με τάση κατάργησης της γραβάτας στις Η.Π.Α.
1. Οι πραγματικοί αποδέκτες του πλούτου που παράγουν οι CEO, είναι φυσικά οι μέτοχοι των εταιρειών. Αυτοί φυσικά ποτέ δεν «φαίνονται», σπανίως και ελάχιστα φορολογούνται και φορούν πάντα γραβάτα. Εκτός από αυτούς, ένα μικρό μερίδιο των κερδών στην επιτυχημένη εταιρεία πηγαίνει και στα ανώτερα και εργασιομανή στελέχη του οργανισμού.
2. Τα κράτη λειτουργούν με τον αντίστοιχο ακριβώς τρόπο. Ενώ παλεύουν με νύχια και με δόντια να δείξουν ότι είναι δημοκρατικά, επιβάλλουν κυβερνήσεις, αντίστοιχες με τους CEO και ανώτερα στελέχη των εταιριών. Σε περίπτωση επιτυχημένης οικονομικής πορείας, η άρχουσα ή αριστοκρατική τάξη παίζει το ρόλο των μετόχων και καρπώνεται τη μερίδα του λέοντος. Στη συνέχεια αμείβονται οι υπάλληλοι του κράτους (δημόσιοι υπάλληλοι) και το ελάχιστο ποσοστό εγκρίνεται να δοθεί για το κοινωνικό κράτος και διαφημίζεται ότι θα είναι το εκπληκτικό δώρο που κάνει η κυβέρνηση στους πολίτες από το υστέρημα των δημοσίων πόρων!


- Ο ανταγωνισμός των εταιρειών στον Καπιταλισμό θυμίζει ποδοσφαιρικό κύπελλο, όπου όποια ομάδα χάνει αποκλείεται από τη διοργάνωση. Έτσι, με ποδοσφαιρικούς πάντα όρους, η Microsoft πήρε το κύπελλο των λογισμικών παγκοσμίως, η Coca Cola και η Pepsi παίζουν σε τελικό με φαβορί την πρώτη για τα αναψυκτικά, ενώ στον τραπεζικό κλάδο είμαστε στα προημιτελικά (Bank of America, Citibank, Société Générale, HSBC, Deutsche Bank κ.α.). Στον τομέα των τηλεπικοινωνιών της Ευρώπης η Deutsche Telekom τραβά γοργά για την κορυφή. Γίνεται κατανοητή έτσι η λυσσαλέα επιθετική πολιτική των εταιρειών όταν βρίσκουν οποιοδήποτε εμπόδιο στην ανάπτυξη τους, δεδομένου ότι κινδυνεύουν συνεχώς με αποτυχία και καταστροφή λόγω του ανταγωνισμού!

- Η "ανάπτυξη" και η "πρόοδος" των κρατών προβάλλεται πάντα σε συνάρτηση με τη διείσδυση των πολυεθνικών στο έδαφος της. Έτσι η διείσδηση της Coca Cola ή της Mc Donalds στην Κίνα προβλήθηκε ως κατάκτηση του Κινέζικου λαού!

- Είναι συχνές τα τελευταία χρόνια οι προσπάθειες μείωσης των συντάξεων στο Δυτικό κόσμο. Το φαινόμενο αυτό συμβαίνει για δύο βασικούς λόγους: α) την αλλαγή της αναλογίας εργαζόμενων - συνταξιούχων, με την κατηγορία των συνταξιούχων να πολλαπλασιάζεται συνεχώς, δεδομένου ότι τώρα είναι ο καιρός που η γενιά της έκρηξης γεννητικότητας (baby boom) του '50 συνταξιοδοτείται, και β) επειδή ούτως ή άλλως οι συνταξιούχοι δεν προσφέρουν στην αγορά των πολυεθνικών, αφού συνήθως δεν ενδιαφέρονται να αγοράσουν τα προϊόντα που αυτές προσφέρουν.

- Ο πόλεμος και οι πόλεμοι στην υφήλιο δεν είναι τίποτε άλλο από business as usual. Όπως δήλωσε Αμερικανός στρατιωτικός διοικητής της δύναμης των Αμερικανών στο Ιράκ "... ο πόλεμος είναι η πιο έξυπνη κομπίνα, που τα κέρδη της μετριούνται σε δολλάρια και το κόστος της σε ανθρώπινες ζωές".

- Λόγω του σημερινού χάσματος στα άκρα πλούσιων - φτωχών, ο Καπιταλισμός δεν προβάλλεται πια ως προς την οικονομική του διάσταση. Αντίθετα, και προκειμένου να διατηρηθεί και να διευρυνθεί αυτό το χάσμα, το σύστημα μετατρέπεται σε Κοινωνικός Συναισθηματικός Καπιταλισμός που απευθύνεται στην καλλιέργεια των "ορθών" λαϊκών συναισθημάτων και Ηθικός Καπιταλισμός που διαμορφώνει το δικό του σύστημα αξιών. Συνεπώς ο Καπιταλισμός δεν λειτουργεί με άλλον τρόπο παρά με τη μορφή μιας Ενιαίας Παγκόσμιας και Κυρίαρχης Θρησκείας που αποσκοπεί στο να προσυλλητήσει και να πείσει τους πάντες να την πιστεύουν, να την αποδέχονται και να την τροφοδοτούν με "θυσίες".