Περί Συμβόλων, Μοντέλων και Συγκινήσεως

Η συστράτευση των επιμέρους Δυνάμεων όλων των πολιτών, η από κοινού αντιμετώπιση των καθημερινών προβλημάτων σε μιαν ανθρώπινη κοινωνία, με σκοπό την προσαρμογή και τις λιγότερες – ει δυνατόν – αποχωρήσεις καλείται «Συγκίνηση». Επηρεάζεται ως επί το πλείστον από τη συναισθηματική φόρτιση των μελών της κοινωνίας και χαραχτηρίζεται από διάθεση για κοινοκτημοσύνη και κοινό αγώνα, από συλλογικότητα και αυθορμητισμό.
Μοντέλο είναι ο υποδειγματικός πίνακας, που ενέχει θέση άγραφου νόμου για κάθε πτυχή (πνευματική, οικονομική, πολιτική, κοινωνικοηθική) της κοινωνίας κάθε εποχής και σηματοδοτεί τι θεωρούν τα συγκεκριμένα μέλη σωστό, δίκαιο, ηθικό, κοινωφελές, κοινωνικά αποδεχτό – κατακριτέο – απορριπτέο, επιβαλλόμενο κ.α..
Τα σύμβολα είναι ο ιδιαίτερος τρόπος γραφής των μελών μιας κοινωνίας μιας εποχής, με τον οποίο καταγράφουνται τα μοντέλα, αλλά και τα μέσα, με τα οποία τα μοντέλα διαδίδονται και προσλαμβάνονται μέσα σε μιαν κοινωνία από τα μέλη της.
Τα σύμβολα και τα μοντέλα εμφανίζουνται με τη μορφή δεδομένων, τα οποία οφείλουν ν’ αναπαριστούν αυτούσια την έξωθεν εικόνα των πραγμάτων μιας κοινωνίας (θεσμοί, αρχές, αξίες, κανόνες και όροι συμβίωσης π.χ.) και να την φέρνουν κοντά στον ψυχοπνευματικό κόσμο του πολίτη, που θα τα αξιολογήσει τελικά.
Η ικανότητα πρόσληψης των συμβόλων, μέσω των οποίων τα μέλη μιας κοινωνίας οργανώνουν τα μοντέλα, συγκινούνται και εκτιμώντας τον κοινωνικό τους ρόλο περιορίζουν στο ελάχιστο να ‘ναι οι αντιδράσεις προς τους φορείς του Κράτους και της Δύναμης τυχαίες, απρογραμμάτιστες και συνεπώς καταδικασμένες σ’ αποχώρηση είναι η προσθετική ικανότητα των ανθρώπων – μελών μιας κοινωνίας· η αφαιρετική ικανότητα, με τη σειρά της, έγκειται στην ανικανότητα πρόσληψης των συμβόλων, η έλλειψη κοινωνικής συγκίνησης και εκτιμήσεως της κοινωνικοπολιτικής Δυνάμεως, που μπορεί να ‘χει το κάθε μέλος μιας κοινωνίας, κάτι που δυσκολεύει την προσαρμογή και ενισχύει την κατάχρηση της κρατικής δύναμης εις βάρος των πολιτών.
Η ανάλυση των δεδομένων αυτών διευκολύνει τη με διαδοχικές διακλαδώσεις κίνηση από κάτι το «όλον» (γενικό) σε πολλά επιμέρους (ειδικά), δίχως να καταλήγει, όμως, σε αυθαίρετα συμπεράσματα. Στον αντίποδα, η σύνθεση εστιάζεται στη συγκέντρωση για επιμέρους ερωτήματα και η οποία μας δίδει το «όλον».
Πολύς λόγος γίνεται, καθημερινά, για συμπλήρωση, ολοκλήρωση, εμφάνιση και εξαφάνιση των δεδομένων μιας κοινωνίας, που μας δίδουν τα αντίστοιχα φαινόμενα για τα μοντέλα και τα σύμβολα. Συμπλήρωση έχουμε οσάκις το ένα δεδομένο καλύπτει κενά, που έχει σε ορισμένους τομείς λόγω αδυναμίας το άλλο, ή το προεκτείνει, ενώ ολοκλήρωση μιλάμε για τη σχέση των πλήρως απαντημένων και διασταυρουμένων και αλληλοσυμπληρουμένων δεδομένων.
Εμφάνιση είναι η παρουσία εντός (εν + φαίνομαι > εμφαίνομαι > εμφανίζομαι) μιας κοινωνίας ή μιας χρονικής περιόδου δεδομένων, συμβόλων, μοντέλων, που είτε αναλύονται – είτε συντίθενται. Εξαφάνιση, στον αντίποδα τούτου, είναι, επειδή, συνήθως, τίθενται σε αχρησία και στο περιθώριο, η απουσία (> αφανίζομαι) από μια κοινωνία ή μια χρονική περίοδο δεδομένων, μοντέλων και συμβόλων, που συνδέονται μεταξύ τους με οποιοδήποτε τρόπο.