Περί Αποπροσανατολισμού

Για να σχηματίσει ο άνθρωπος, ως πολίτης, «προσωπική γνώμη» για τα καθημερινά «δρώμενα», φροντίζει, συνήθως, να διασταυρώνει τις διάφορες πληροφορίες, που συλλέγει από παντού. Δεν είναι, όμως, εύκολο αυτό, γιατί πολλοί φροντίζουνε να τον παραπληροφορούν με «θελξικάρδια» μηνύματα ή να τον κατακλύζουν με «αχρείαστες» πληροφορίες, για να τον αποπροσανατολίσουν και να τον κρατούν «δέσμιό» τους.
Η προσπάθεια αποπροσανατολισμού της Κοινής Γνώμης δεν είναι, πάντοτε, φανερή, μήτε οφείλεται στους ίδιους, πάντα, λόγους. Συνήθως, σχετίζεται με την πρόθεση των «πλανευτών» να στρέψουν αλλού τα βλέμματα του κόσμου και να τον κάνουν να μην ασχολείται με ό,τι, πιθανόν, θα τους έφερνε σε «δύσκολη θέση»• π.χ., οι πολιτικοί δεν θέλουνε ν’ ανακατεύεται «στα πόδια τους», δηλαδή στα κέντρα λήψης των σημαντικών κοινωνικοπολιτικών αποφάσεων, τα ιερατεία δεν επιθυμούνε, μεταξύ άλλων, την «ανάμειξη» των πιστών στην ερμηνεία των θεολογικών δογμάτων, οι οικονομικά δυνατοί δεν επιδιώκουν τη συμμετοχή του λαού στη διανομή των ωφελημάτων μιας ορθολογικής οικονομικής διαχείρισης.
Ο έμμεσος αποπροσανατολισμός της Κοινής Γνώμης συνδέεται με την προπαγάνδα και με την εσκεμμένη «παραποίηση» της πραγματικότητας από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, τα οποία, αντί να φροντίζουνε να οξύνουνε το κοινωνικοπολιτικό κριτήριο των ακροατών, των αναγνωστών και των τηλεθεατών, δεν παρουσιάζουνε καμιά πληροφορία της καθημερινής ζωής «ατόφια και καθαρή», χωρίς σχολιασμό δηλαδή, να την κρίνει, όπως θέλει ή – λόγω της «παιδείας» του – μπορεί ο κάθε πολίτης.
Γράφοντας «κοινωνικοπολιτικό κριτήριο», εννοούμε, πασιφανώς, τον τρόπο, με τον οποίο ο καθένας μας προσλαμβάνει όσα γίνουνται, κάθε μέρα, γύρωθέ του και σχετίζουνται άμεσα και έμμεσα, με την πολιτική και την κοινωνία, τους θεσμούς και τις αξίες, τους γραπτούς και άγραφους νόμους και κανόνες, οι οποίοι ορίζουνε και προσδιορίζουνε τα όρια της θεμιτής κοινωνικής συμβίωσης.
Τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης δε θα πρέπει ν’ αποπροσανατολίζουνε την Κοινή Γνώμη, σε μιαν εποχή σαν τη σημερινή, που όλα αλλάζουν μ’ απίστευτη ευκολία και ταχύτητα. Αντ’ αυτού, οφείλουνε να λειτουργούνε ως ψυχοσώστρα και κοινωφελής πηγή γνώσης. Να διευκρινιστεί, όμως, τωραδά, ότι «γνώση», μέσα στο σημερινό κοινωνικοπολιτικό «περιβάλλον» παγκοσμίως, είναι κι η αντικειμενική πληροφόρηση, αλλά, κυρίως, το να γνωρίζει κανείς κάτι μετά από προσωπική εμπειρία, προερχόμενη από μελέτη, άσκηση, σπουδές• την ίδια ώρα, «ψυχοσωτήριο» θεωρώ οτιδήποτε λυτρώνει την ανθρώπινη ψυχή από τα καθημερινά της βάσανα, χωρίς, όμως, ποτέ να την αποπροσανατολίζει.
Κανείς, όμως, δεν πρέπει να δέχεται, αναντίρρητα, όσα του παρέχουν ως «ατόφια» οι πολιτικοί, ο κλήρος και τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και να ξεχνά τα υπαρκτά του προβλήματα, φανατισμένος ή γινόμενος «τυφλό» υποχείριο των κρατούντων ή «θύμα» της προπαγάνδας των μέσων μαζικής ενημέρωσης. Για να μην αμυνθεί έναντι του αποπροσανατολισμού ο πολίτης, οφείλει να ακούει, να διαβάζει προσεχτικά, να κρίνει, να διακρίνει και, στο τέλος, μόνος του να επιλέγει τον τρόπο, με τον οποίο θα επιλύσει τα καθημερινά του προβλήματα, επιδιώκοντας ή όχι τη συνεργασία με τους συνανθρώπους μας.