Περί θελξικάρδιων

Καθημερινά, συναντάς πολλούς και διαφορετικούς τύπους ανθρώπων. Μια από τις αληθινά αξιοπρόσεχτες περιπτώσεις είναι όσοι άνθρωποι προσπαθούν να θέλξουν το ενδιαφέρον των άλλων, λέγοντάς τους πράγματα ευχάριστα, μα όχι αληθινά. Κατά κόρον, στην κατηγορία αυτή εντάσσουνται οι πολιτικοί, ιδίως δε στις προεκλογικές περιόδους, για ψηφοθηρικούς, ως επί το πλείστον, λόγους• δεν πρέπει, όμως, να λησμονούμε και τα τηλεοπτικά μέσα ενημέρωσης, που καταφεύγουνε σε «θελξικάρδια» τρυκ, για να μαγέψουνε, να συγκεντρώσουνε τα βλέμματα των τηλεθεατών.
Ας σταθούμε, λοιπόν, λίγο περισσότερο, στα τηλεοπτικά μέσα και τη «σαγήνη», που προσπαθούν να ασκήσουνε στην κοινωνία, όχι μόνο την ελληνική, αλλά και παγκοσμίως. Μια από τις μεθόδους, στην οποία καταφεύγουν συχνότατα, είναι και η μεγιστοποίηση των «ελάχιστων», κάνοντάς τα να φαίνουνται «τραγωδίες» και αποδίδοντας σημασία στα «ανύπαρκτα και τα ασήμαντα».
Να το εξετάσουμε αυτό πιο προσεχτικά: Παρουσιάζουνται απλά, συνηθισμένα πράγματα ως φοβερά, εξωφρενικά και εξωπραγματικά• στον αντίποδα, άλλα γεγονότα, που έπρεπε να αντιμετωπιστούνε με περισσότερο σεβασμό προς τους πρωταγωνιστές τους και τους τηλεθεατές προσπερνιούνται με απίστευτη ταχύτητα και αφροσύνη.
Επιλέγουνται και προβάλλουνται θέματα ναι μεν, που ενδιαφέρουνε την Κοινή Γνώμη, αλλά υπό την οπτική γωνία, που δε θα «πλήξει» τους κρατούντες σύμφωνα με τα κρατικοδίαιτα κανάλια, μα και τα «παράπονα» των πολιτών θα βγάλουν «θέμα, που θα πουλήσει και θα φέρει και υλικό κέρδος» για τους ιδιωτικούς σταθμούς.
Κι αν κάτι πρέπει να εκλείψει το συντομότερο, εάν θέλουμε ν’ αλλάξει η σημερινή «νοοτροπία», είναι η (εσφαλμένη) αντίληψη ότι «θελξικάρδια, χρήσιμη» και πλειστάκις προβαλλόμενη είδηση είναι μια ανθρώπινη «τραγωδία». Μόλις αντιληφθούμε ότι η καθημερινότητα έχει να μας τροφοδοτήσει και πραγματικά όμορφες και ευχάριστες, αν και λιγότερο κερδοφόρες για τα δημόσια και ιδιωτικά μέσα μαζικής επικοινωνίας, ειδήσεις, σαν το κοινωφελές έργο και τα επιστημονικά επιτεύγματα φορέων ή μεμονωμένων συνανθρώπων μας, θα φροντίσουμε να μην προβάλουνται από σπανίως έως καθόλου στους δέκτες μας, αλλά να ‘ν’ οι ταγοί μας στα καθημερινά πανανθρώπινα προβλήματα, κόντρα στον κάθε λογής και πανταχόθεν επιχειρούμενο «αποπροσανατολισμό» απ’ αυτά.